Vandaag werd ik keihard geconfronteerd met de tweede eigenschap van effectief leiderschap: “Begin met het einde voor ogen.”
“De Zeven Eigenschappen van Effectief Leiderschap” door Stephen R. Covey; wie heeft het niet gelezen? Voor het eerst gepubliceerd in 1989 en nog steeds wordt de wijsheid gebruikt in trainingen en coaching. Ik hoorde laatst dat het zelfs bij de lesstof hoort op een Hogeschool in Brabant. Een must-read dus.
Hoofdstuk 2 van het boek van Covey begint met een visualisatie-oefening: “Stel je voor dat je naar een uitvaart gaat van iemand waar je veel van hebt gehouden. Je loopt naar de kist en het blijkt jouw uitvaart te zijn. Vier mensen geven een speech om je de laatste eer te bewijzen. De eerste is een familielid. De tweede is een goede vriend. De derde is een collega. En de vierde is iemand van een vereniging waarvan je lid was.
Denk nu eens diep na. Wat zou je willen dat deze mensen over je gaan zeggen? Wat voor echtgenoot of echtgenote was je? Wat voor een vader of moeder? Wat voor zoon of dochter? Wat voor een vriend? Wat voor een collega?
Welke karaktereigenschappen van jezelf zou je graag willen horen? Wat voor bijdragen en prestaties zou je vermeld willen hebben? In welk opzicht wil je iets hebben betekent in het leven van de mensen om je heen?”
Zoals Steven Covey het beschrijft, werd de jeugdvriend van mijn vader (en voor mij mijn oom) vandaag herinnerd door precies deze vier personen als een man van behulpzaamheid, humor, accuraatheid, rechtvaardigheid, gezelligheid en trouwheid. Hij stond voor iedereen klaar; collega’s, buren, familie en vrienden. Hij hield van gezelligheid en organiseerde vaak feestjes. Hij zette dan ook bij een werkgever de personeelsvereniging op. Hij was een wandelende muziekencyclopedie. Hij kreeg de voetbalvereniging uit het financiële slob en werd daardoor erelid. Hij was zeer trouw aan zijn partner en zijn vrienden, waaronder mijn vader. Ook werd hij geroemd om zijn accuraatheid: de punten en komma’s in alle tekstuele uitingen van zijn werk en verenigingen mochten niet de deur uit voordat hij het had gecontroleerd op fouten.
De uitvaart van vandaag herinnerde me aan de oefening van Stephen Covey. Ik dacht meteen: hoe wil ik herinnerd worden? Wat is mijn einddoel? En ben ik vandaag de dag wel bezig met dit einddoel? De stappen die ik dit jaar en volgend jaar neem; dragen die bij aan mijn einddoel? En maak ik een positieve impact op de mensen om mij heen?
Je kunt heel druk bezig zijn met het beklimmen met de maatschappelijke ladder, maar staat je ladder wel tegen de juiste muur? Wat is nou ècht belangrijk in jouw leven?
“Als je weer wat je wilt dat mensen op je begrafenis over je zeggen, ken je je eigen definitie van succes, Die zou weleens totaal anders kunnen zijn dan je dacht. Misschien komen roem, prestaties, geld en dergelijke er helemaal niet in voor.”
