Ik was jong en ambitieus. Ik had grootse doelen en werkte daarom gemiddeld op 120%. De resultaten waren er ook naar. Het ene succes na het andere. Ik werd gezien op de afdeling en werd er ook naar beloond. Ik presteerde bovengemiddeld. Wanneer ik promotie had gemaakt, kon ik opscheppen tegenover mijn vrienden en ouders over mijn successen. Ik voelde me goed! Of beter gezegd: het deed me goed voelen over mijzelf.
Ik merkte dat ik voldoening haalde uit het feit dat mijn agenda overvol zat. Een volle agenda betekende dat ik goed bezig was. Ik zegde privé-afspraken steeds vaker af. Mijn focus was volledig op mijn doelen op werk. Op een dag vroeg een vriend of hij langs kom komen. Ik zei ‘nee’ omdat ik het te druk had, maar eigenlijk had ik er geen energie voor. “Wat moet je doen dan?”, vroeg hij. Ik stond met mijn mond vol tanden. In werkelijkheid ‘moest’ ik alleen maar de badkamer schoonmaken en wat andere triviale dingen. Maar in mijn hoofd maakte ik alles in mijn agenda veel te groot. Ik liet alles heel zwaar wegen.
Terwijl ik bezig was mij te focussen op een taak, was ik in mijn hoofd al bezig met alle andere taken die ik ‘moest’ doen. Ik probeerde rustmomenten in te bouwen en ging mezelf afleiden met entertainment zoals de PlayStation, mijn telefoon, Netflix. Etc., maar dat amusement is geen echt rustmoment. Zo besefte ik later.
Toen ik successen boekte op werk, ging het goed. Dat veranderde toen ik een functie kreeg waar het steeds moeilijker werd om zichtbare successen te behalen. Het leek alsof ik steeds harder moest werken om succes te boeken. Ik moest over een grote drempel om succes te behalen.
Ik was zo gefocust op mijn successen op werk, dat ik privé steeds minder dingen ging doen. Ik had gewoon geen zin meer om leuke dingen te doen thuis. Ging het op werk niet lekker, dan moest thuis maar even wachten. Op werk werd ik meer en meer kortaf tegen collega’s.
Mijn kabel rekte steeds verder op. Ik had niet door hoe strak mijn kabel stond. Ik stond ook niet open voor hulp. Ik had alleen maar ogen voor mijn doel en was bereid daar keihard voor de werken.
Toen knapte de kabel. Ik kreeg burn-out symptomen en raakte overspannen. Ik zat maanden thuis. Pas toen stond ik open voor hulp. Ik zat in op een dieptepunt. Ik liep op elk onderdeel van mijn leven vast. Ik moest wel.
En ik was niet eens zelf op zoek gegaan naar hulp. Mijn manager kwam met een coach aanzetten. Ik nam het aan omdat ik hen wilde laten boeten voor het feit dat ik in een burn-out terecht gekomen was. Later besefte ik dat het natuurlijk mijn eigen verantwoordelijkheid was.
In het coachingtraject kwam ik erachter dat ik mijn eigenwaarde bepaalde aan de hand van mijn werk. Zolang ik succes had, ging dat goed. Maar dat duurde niet voor altijd.
Ik wilde op een gezonde manier productiever zijn. Op een vrolijkere, fijne manier mijn doelen behalen; om daar meer grip op te krijgen. Ik wilde weer terug in die flow. Ik wilde een gezonde privé-werk balans. Ik wilde dat mijn privéleven me juist energie zou geven.
Coaching heeft me geholpen om
meer grip te krijgen op mijn leven. Om de balans tussen werk en privé te herstellen. Ik hou nu energie over in plaats van dat ik energie moet verzamelen om bij te komen.
Mijn grootste inzicht was
dat ik werk gerelateerd succes niet nodig heb om mijzelf te definiëren. Natuurlijk helpt het wel, maar het is niet noodzakelijk. Zonder dit succes voel ik mij ook uitstekend.
Wat ik verder geleerd heb
tijdens de coaching is dat ik hoog sensitief ben en wat dat voor mij betekent. Ten tweede kan ik beter luisteren naar mijn gevoel, zonder angst om een “te gevoelig” persoon te worden. De gesprekken met mijn coach hebben mij een vollediger persoon gemaakt. Beter bewust van de voor mij nog nieuwe valkuilen en het sneller signaleren van een valkuil. Ik had van tevoren niet verwacht dat dat nog zo sterk verbeterd kon worden.
Wat ik nu anders doe dan voorheen is
- dat ik bewust probeer dankbaar te zijn voor alles wat positieve energie geeft. Ook de kleinere dingen. Misschien zelfs juist voor de kleinere dingen omdat die anders vergeten worden.
- dat ik de negatieve/schreeuwerige stemmetjes in mijn hoofd herken en kalmeer. Of in ieder geval niet de aandacht geven die ze verlangen.
- Acceptatie. Ik ben nog aan het leren om bepaalde negatieve gevoelens en situaties te kunnen accepteren.
Hierdoor voel ik meer positieve energie. En heb een soort 6de zintuig ontwikkeld tegen stress waardoor ik het sneller herken en weet nu hoe ik daar gezonder mee om kan gaan.
Wat ik achteraf gezien anders had willen doen, met de kennis van nu
- Is eerder in gesprek gaan met een life coach of loopbaancoach met als doel een fijnere privé en werk balans waarbij ik energie over hou i.p.v dat ik juist alleen maar energie moet verzamelen om bij te komen.
- Op de juiste manier rust nemen. Beseffen dat afleiding en amusement vaak niet de nodige rust geeft.
Dus wacht niet tot je jouw dieptepunt bereikt. Gun jezelf die tool die jou beter maakt in je werk. Het draagt bij aan jouw loopbaan en ambities.
…..
Bovenstaand verhaal is van iemand die ambitieus was en is, maar geen hulp nodig dacht te hebben. Ik sprak hem op 22 mei 2020 en heb zijn verhaal opgeschreven omdat het voor mij zo herkenbaar is aangezien ik nagenoeg hetzelfde heb meegemaakt.
Ik hoop dat het anderen, die ook op weg zijn naar een burn-out, inspireert om een coach in de hand te nemen om op een gezonde manier je doelen te behalen waarbij je balans houdt tussen alle facetten van jouw leven.
Wil je weten of coaching iets voor je is, neem dan contact met me op en boek een kosteloze verkenningssessie.
