Ik heb wat met spreekwoorden, want in vele van hen schuilt een bruikbare les of waarheid die je kunt toepassen in het dagelijks leven.
Ik ben ervaringsdeskundige betreft het spreekwoord “zachte heelmeesters maken stinkende wonden”.
Wiki schrijft: “Dit spreekwoord is eigenlijk een waarschuwing dat je soms meteen stevig moet ingrijpen om een probleem op te lossen. Ga je te ‘zacht’ te werk, en neem je bijvoorbeeld halve maatregelen omdat je bang bent dat je anders ruzie krijgt met anderen, dan kan dat ertoe leiden dat de situatie alleen maar erger wordt. Het probleem ‘ettert’ dan – in het begin misschien ongemerkt – door, totdat blijkt dat het er alleen maar erger op is geworden.”
Geknald
Ik werkte bij een groot bedrijf als junior adviseur en vond dat ik mezelf nog moest bewijzen. Ik werkte op 120%. Dat wil zeggen dat ik eerder begon dan de meeste collega’s en vaak als laatste vertrok. Ook beantwoorde ik ‘s avonds en in het weekend nog e-mails. Ik werkte hard om mijn werk “perfect” af te leveren, want ik kon absoluut niet tegen kritiek. Dat nam ik namelijk zeer persoonlijk en wilde ik koste wat het kost voorkomen.
We mochten een dag per week thuis werken. Dat scheelde me al gauw 3 uur reistijd. Maar die drie uur ging ik gewoon werken. Ik zat dan om 7u achter m’n laptop en logde pas om 18:30u uit.
Op zo’n vrijdag werkte ik thuis en was ik weer heel streng voor mezelf. Ik ging die dag knallen. Nou ik heb geknald die dag: op de grond. Het ene moment was ik nog aan het werk achter m’n laptop. Het volgende moment werd ik wakker op de grond. Volgens mij was dat de eerste keer in mijn leven dat ik was flauwgevallen.
Het was een teken van boven om rustiger aan te doen. Maar ik negeerde het en wuifde het weg met “zal wel niet genoeg gegeten of gedronken hebben”. (Zachte heelmeester)
Mijn manager zei eens tegen me: waarom werk je niet op 80% in plaats van continu op 100%? Ik keek haar aan alsof ik water zag branden. “Hoe kan een manager dat nou zeggen tegen haar personeel?! Op 80% werken?! Dat is de kantjes ervan aflopen. Dat nooit!”
Niet lang erna werkte ik weer thuis. Ik werkte door aan de eettafel terwijl ik m’n lunch naar binnen propte. Ik herinner me dat ik bijna in de laptop leefde. Ik nam nog net niet m’n laptop mee onder de douche om door te werken.
Ik stond op van tafel. Toen schoot het in m’n rug. Helemaal vast. Ik moest gelijk weer gaan zitten. Wat een pijn! Ik probeerde het nog eens. Nope. Ik kon niet meer staan. Maar zitten deed ook pijn. Ik greep een krukje en gebruikte dat als looprekje om naar het toilet te strompelen.
Ik ging maar op bed liggen. Ja, zelfs nu nam ik m’n laptop mee om toch nog door te werken. Maar ik kon geen positie vinden waarin ik geen pijn had. Uiteindelijk gaf ik het op. Het universum wilde echt dat ik even stopte met werken. Het enige dat werkte was blijkbaar twee weken helse pijn, slapeloze nachten en volledige immobiliteit.
Een schone lei?
Dit was dus al een stinkende wond. Ik had al lang in moeten grijpen. Niet veel later kreeg ik een aanbieding om op Curaçao te werken als bedrijfsleider. Ik zag dit als ingrijpen: een schone lei, nieuwe baan, nieuwe omgeving, nieuwe mensen.
Maar ik was weer een zachte heelmeester. Wat ik had moeten doen is keihard grenzen stellen aan mensen die het uiterste van me vroegen. En ikzelf was een van die mensen. De directeur was steevast al om 7u op werk. En ook al ging hij om 14u vaak al naar huis, hij werkte daar non-stop door. Ik kreeg soms e-mails van hem die om 3 u ‘s nachts waren verzonden. Hij was vaak midden in de nacht wakker om te communiceren met Nederland dat in een andere tijdzone begeeft.
Het keiharde werken van de directeur zette wel de toon voor de rest van de medewerkers. Dat was blijkbaar de norm. Hij was het voorbeeld. Ik kon me daar wel in vinden en kwam steevast net na de directeur binnen en ging pas om 18u of 19u naar huis.
Ik wilde zo graag de waardering. Ik zag het als iets positiefs: “hard werken en betrokken zijn bij de zaak is goed. Ja toch?”
Thuis had ik een vriendin die in een depressie terecht kwam en mij deed geloven dat ik de oorzaak ervan was. Thuis werkte ik dus keihard door om iedereen tevreden te houden.
Ik had thuis na drie maanden naar mezelf moeten luisteren en de relatie moeten verbreken. Om een lang verhaal nog langer te maken: ik ging pappen en nathouden en zo had ik tegen mijn zin ineens een hond, woonde ik in een te duur appartement, en hield maandelijks geen cent over, zag mijn vrienden niet meer, deed niet meer de dingen die ik leuk vond. Om haar tevreden te houden ben ik tegen m’n zin in zelfs met haar getrouwd.
Okay, Om een lang verhaal nu kort te maken: ik belandde in een vechtscheiding, had ik ongepland een kind, ik stond er ineens alleen voor met m’n zoontje, moest wel ontslag nemen omdat ik bijna moest overgeven als ik aan werk dacht. Ik heb een jaar niet gewerkt. Ik was te moe. Het duurde wel 3 jaar voordat ik weer fulltime kon werken.
Moraal van het verhaal
Luister naar signalen. Vooral van je lichaam.
Grijp in wanneer het nodig is. Geen halve maatregelen. Zachte heelmeesters maken echt heel erg stinkende wonden.
Afgelopen maanden hebben mensen mij benaderd omdat ze “nee” wilde leren zeggen. Opkomen voor hun behoeftes. Ze waren overweldigd door de werkdruk. Velen van hem maakten grote stappen vooruit en durven op werk en thuis grenzen aan te geven. Durven discussies aan te gaan. Durven dingen te delegeren. Durven vaker te zeggen: goed is goed genoeg. Hebben daardoor meer plezier in werk en werken effectiever.
De meerderheid moet vechten om een paar sessies coaching betaald te krijgen door de werkgever. Met pijn en moeite kregen sommigen 4 sessies betaald. Voor minstens 3 van hen: “too little too late”. En zitten nu met een burn-out thuis. Voor diegene: je weet dat ik jou bedoel en ik ben er voor je. Ik wou dat ik er eerder voor je kon zijn.
Voor jou die hoge werkdruk ervaart, slecht slaapt, minder plezier in werk heeft, prikkelbaar is… luister naar de signalen en vraag om hulp. Om hulp vragen is blijk van leiderschap, niet van zwakte. Leiderschap is ingrijpen en er iets aan doen. Deel dit artikel met je leidinggevende of HR-medewerker.
Voor de werkgevers: bespaar niet op coaching. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Een stinkende wond is in dit geval een medewerker die maandenlang ziek thuis zal zitten en even lang nodig heeft om te re-integreren. Wat weer voor meer werkdruk zorgt voor de “achterblijvers”. See where I’m going with this?
- Wil jij de regie over je leven weer terugkrijgen?
- Wil je je sterk voelen om lastige situaties, uitdagingen en obstakels aan te pakken?
- Wil je weer leven in plaats van overleven?
