Onenigheid. Een verschil van mening. Wie heeft het nog nooit gehad? De vraag is, hoe geef je je behoefte aan en hoe krijg je je zin?
Voorbeeld
Ik zit in een intervisiegroepje met een aantal doorgewinterde coaches. We werken al wat maanden samen en hebben al wat intervisies er samen op zitten. We hebben ons uitgebreid voorgesteld en er is een band opgebouwd.
De leider van de intervisiegroep stuurde maandag een e-mail waarin hij zei dat hij iemand had uitgenodigd voor de intervisie van donderdag. Ik schoot helemaal in de weerstand en dacht “Waarom wordt dit niet overlegd?”, “Bepaal jij dat?”, “Waarom wordt er niet aan mij gevraagd of ik dat okay vind?”
Ik ging allemaal redenen verzinnen waarom het een probleem was dat deze nieuwe persoon erbij zou zijn: “Hij breekt het vertrouwen en de veiligheid die wij zorgvuldig hebben opgebouwd, we weten niks van hem, het is allemaal onbekend, wie is dat dan?”, etc.
Geen van de andere leden reageerde op de aankondiging, en ik wilde ook niet als enige zeuren. Ik liet het maar gaan. Na de sessie belde ik de leider toch op. Ik wilde delen dat dit bij mij speelde en wat mij behoefte is. Assertiviteit! Ik wil immers geen zegeltjes plakken.
Ik belde hem op, en ik vertelde wat het met mij deed toen hij dat aankondigde: dat ik mij gepasseerd voelde, niet gezien, niet belangrijk. En ik gaf aan dat ik zou willen dat hij het de volgende keer zou overleggen met ons, voordat hij iemand zou uitnodigen.
Hij begreep mij helemaal. En toch zei hij dat hij het niet anders ging doen. Hij maakt op zijn beurt zijn behoefte kenbaar. Hij gaf aan dat hij juist iemand is (en wil blijven) die spontaan iemand wil uitnodigen, dingen wil initiëren, en doorpakken met snelheid. De commitment dat hij het de volgende keer eerst zou vragen, kon hij niet geven. Dat zou hij niet waar kunnen maken.
Hmmm, normaal beweegt hij altijd mee met mijn behoeftes, maar dit keer kreeg ik dus niet mijn zin. I didn’t get my sin! 😉
Hij begreep mij, ik begreep hem.
Ik oké, jij oké.
Een verschil van standpunt. Een verschillende behoefte.
Oplossing:
Hij heeft aangegeven dat hij mij helemaal niet wil passeren. Dat hij mijn mening en input zeker belangrijk vindt.
Verder gaf hij aan dat de volgende keer dat hij iets doet dat mijn behoefte kruist, ik altijd kan bellen. En dat hij mij geen zeurpiet vindt. We kunnen dan altijd overleggen of hij het anders gaat doen.
Drie lessen
- Of hij mij nou wel of niet expres passeert. Of hij mij nou wel of niet een zeurpiet vindt: assertiviteit betekent dat jij jouw gevoelens en behoeftes aangeeft. Ik oké, hij oké.
- Het feit dat jij jouw behoeftes aangeeft, wil nog niet zeggen dat die ander daarin mee moet gaan. Je kunt ook een middenweg vinden, accepteren, of afscheid nemen.
- De pijn dat ik ervoer doordat hij mij “passeerde” was vooral mijn eigen ding: angst om niet als waardig gezien te worden. Laat dat niet van anderen afhangen, maar vind jezelf waardig.
