Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
– auteur onbekend.
“Kom op! Heel veel mensen voor jou hebben het ook al gedaan!” zei ze met een ietwat sarcastische toon. Ik keek achterom om te zien wie er zo bijdehand was. Het was een opgeschoten jongedame van ongeveer 30 jaar oud. Leuk bekkie. Ook al had ze, net als ik, een helm op die een mens niet heel sexy maakt.
Kut, dacht ik. Ik moet echt springen. Tijdens de vorige 6 parcours die ik had gedaan, voelde ik me 100% veilig. Ik zat toch goed vast? Wat kon er nou gebeuren? Het veiligheidssysteem was hufterproof. Je haakte van het begin op de grond aan met je life-line en ging het parcours doen door de boomtoppen. Tussentijds je life-line ontkoppelen was onmogelijk. Je kon ook niet inhalen. Je kon onmogelijk vallen. Ik geloofde in het veiligheidssysteem dus had ik vertrouwen erin dat het veilig was. Heel rustig stond ik 6 meter boven de grond. Tot nu dus…
Vandaag ging ik in het Amsterdamse bos voor het eerst klimmen. Na een korte instructie van 5 minuten waren we klaar voor…: de tweede instructie van 15 minuten door een tweede instructeur. Veiligheid stond voorop, dat was wel duidelijk. Maar toen, bij het laatste en moeilijkste parcours, stond ik ineens op een platform waar ik me moest laten vallen. Naar voren stappen in het diepe. Letterlijk. Ik zou overgeleverd zijn aan een bungee koord wat bevestigd was aan een zip-line. Het ging heel hard en zou eindigen in een net. Ik begon te twijfelen.
Ik voelde angst. Ik kon niet meer terug. Hoe kon ik de moed verzamelen om het wel te doen? De dame achter ons deed dit parcours voor de tweede keer vandaag en leek niet te begrijpen waarom ik het zo eng vond. Ik ook niet, overigens.
Regelmatig coach ik mensen die iets willen of moeten doen maar die het eng vinden. Een presentatie geven, een moeilijk gesprek voeren, potentiele klanten benaderen, hun baan opzeggen, opslag vragen, etc. Ik probeerde te herinneren hoe ik mijn klanten help. Ik stel ze de vraag “Wat is het ergste dat er kan gebeuren?” Nou die beantwoorde ik zelf op dit moment met: “Nou, dat m’n life line los schiet en ik te pletter val!.” Die vraag hielp me dus niet verder. Ik haal ook weleens voorbeelden aan van de vele mensen die deze enge dingen al voor hen hebben gedaan en het ook hebben overleefd. Of sterker nog: die heel succesvol zijn geworden.
Persoonlijke leiderschap? Dingen buiten je comfortzone doen? Hoe doe je dat? Tegen jezelf zeggen “Niet bang zijn”? De voor- en nadelen op een rijtje zetten? Dit duurde me allemaal veel te lang.
Dus stapte ik maar van het platform af en ging met een noodgang naar beneden. Twee seconden later slingerde ik het net in. Achteraf viel het allemaal reuze mee. Waar had ik me nou zo druk over gemaakt?
En dat is toch (bijna) altijd zo? Achteraf zie je dat je je zorgen hebt gemaakt voor niks. Ik denk dat dat het beste advies is: “Just do it”. Gewoon doen. Dan kom je erachter dat die beren op de weg slechts schaduwen van je verbeelding waren.
